Asimet 🖤
Asimet... Adını pek çok kişinin doğru telafuz edemediği güzel, pamuk ve bazen de huysuz kadın.
Beni iki farklı jenerasyondan, bazı huyları benzese de, aslında birbirine pek de benzemeyen iki kadın büyüttü. Biri Asimet’ti. Anneannem...
Bugünkü Merve’ye baktığımda ondan aldığım onlarca huy olduğunu görüyorum. Mesela o çok severdi misafiri, yedirip içirmeyi, it ayağını ona vermiş gibi sürekli gezmeyi, evdeyken bile her an sanki biri gelecekmiş gibi giyinip hazır kıta şekilde dolanmayı... :) Enteresan ve sarkastik bir espri anlayışı vardı ve çok sevdiği babasından kalan garip cümleleri, tabirleri. Bunları bana miras bıraktı. Ve fakat Canım Asimet... Muhtelif evhamların da aranılan ismiydi. Keşke bunu kendine bile saklamasaydı.
Onun hep korkan ve çekinen bir tarafı vardı. Bu yüzden verdiği yanlış kararlar ve etkilediği hayatlar oldu. Bazense saçma bir cesareti ve güveni olurdu hem kendine hem de karşısındakine. :) Yaptığı şeyleri duyduğunuzda “Valla Asimet bu yaşa kadar iyi tek parça halinde gelebilmişsin” demeniz pek mümkündü. Balık kadın :))
Hayatına sanırım en çok ölümü sığdırmıştı; annesi, kocası, kardeşleri, babası, oğlu... Sonra bir gün o, unutmayı tercih etti. Bir anda değil ama yavaş yavaş kapattı kendini. Önce güzel anıları saklayıp yenilerini çöpe attı. Sonra o güzel anılar yerlerini yaşanmamış senaryolara bıraktı -ilaçlar.-
Hepimizi unuttu. Belki isimlerimizi değil ama yüzlerimizi sildi yaşanmışlıklarla birlikte. Nerede okuduğumu hatırlamıyorum ama Asimet de sanırım böyle düşünerek vermişti kararını; “Ha olmuyorsa belki böyle unutmak, unutarak ölmek en iyisi çünkü hatırlanacak güzellikteki şeyler hızla azalıyor.”
Bugün 16 Eylül. Asimet geçen sene bugün gerçek anlamda melek olmaya karar verdi. Umarım, aklının ve bedeninin bulamadığı huzuru ruhu bulmuştur.
Vefatından sonra annem ona ait bir defter bulmuştu içinde telefonlar, otobüs hatları, vs. yazan. Bir de yazdığı aforizmaları vardı. :) Buraya yazmazsam olmaz. Kayda geçsin!
Seni seviyorum ve hep seveceğim Asimetciğim! Nur içinde yat 🖤
güzel aforizmalar :)
YanıtlaSilBabaannem ve kuzenleri Asimet Yengecigim ve Hikmet Babaannem... Çocukluğumun, ilk gençliğimin kaleleriydi. Önce Hikmet Babaannem sonra Şaziye Babaannem gitti. Yüreğimde tüm gücümle Asimet Yengeme sarılmıştım. Oğlum diğerlerini göremedi onunla zaman geçirsin hatırlasın çok istedim. "Koca Anneanne" oldu bizim için ❤️ Unutmaya başladığında çok zoruma gitmişti. Herkes hasta olur; dediğin gibi her gün yürüyüşünü yapan, bedenine çok iyi bakan Asimet hasta olamaz demiştim. Şimdi gittiğinden beri her 3 ayda bir rüyama geliyor. Her seferinde gözlerimde yaşlar hıçkırarak uyanıyorum. Sanki bütün özlemlerim ona yüklenmiş gibi. Artık bana düşen hatırlamak, hatırlatmak. İyi ki hayatımdaydın.
YanıtlaSil