Turşu 😿

Turşu ile yaklaşık 9 ay kadar önce ofise gitmek üzere evden çıktığımda karşılaşmıştım. Kendisi yan komşumun sahiplendiği henüz 1 aylık bir tekir kız çocuğuydu. Kıyamadığı için bir süre yanında ofise götürmeye karar vermiş. O gün çantamda birlikte yolculuk yapmıştık ofise kadar. :) Daha o zamandan belliydi aslında Turşu’nun tekirliğine yaraşır bir şekilde hiperaktif bir kedi olacağı. Çantamda bu güne kadar taşıdığım en değerli şeymiş Turşu meğersem, bilmiyordum. 

Gel zaman git zaman Turşu büyüdü, zaman zaman her kedi gibi marazlandı ama günün sonunda hep iyileşmeyi bildi. Sonuçta kediler dokuz canlı oluyorlardı değil mi? Tabii her tekir gibi güzel olduğu kadar hırçın da bir kız oldu. Ama en çok abisini sevdi sanırım. Sadece abisinin değil, apartmanın tüm çocuklarının sevgilisi haline geldi. Hatta bizim apartmanın çocuklarının pandemi günlerinin yegane mutluluğu haline geldi. 

Ta ki bugüne kadar...

Çok değil, birkaç saat önce kapım çaldı. Hani hep derler ya “acı acı çaldı” diye, ben pek bilmezdim acı acı çalan telefonları, kapıları. Bugün öğrendim. Her kedi melektir bence ve sanırım Turşu da her melek gibi kanatlarının olduğunu düşünerek bulduğu aralıktan kendini gökyüzüne bırakmak istemiş. Haliyle tam anlamıyla melek olmuş...

Çok fazla olmasa da yine de hatırı sayılır sayıda sevdiğimi kaybettim fakat “ölü gibi ağır”ın ne demek olduğunu birkaç saat önce deneyimledim. Henüz 10 aylık bir kedinin ağırlığında boğuldum adeta. Biz fanileri hafifleten ruhlarımızmış meğer. 

Güzel Turşu’yu örtülere sarma görevi bana düştü. Buz kesmişti ama yine de çok güzeldi, tıpkı anneannem gibi. Güzel ruhlu varlıklar aramızdan ayrılırken de tüm güzelliklerini sergileyip gidiyorlar sanki. Belki de daha az üzülelim ve onları hep güzel hatırlayalım diye.

Hoşçakal Turşu. Abin Laviş’e emanet merak etme. 🖤

Turşu’ya: