Anne ben yeterliymişim!
Pandemi zamanı başladığım yazma meselesini yıllardır askıya almış bir halim vardı. Bilirsiniz biz fanilerin hep bir bahanesi vardır. Bitmeyen işlerimiz yüzünden dar vakitlere sığdırmak istemeyiz köleliğimiz dışında kalan zamanlarda manalı şeyler yapmayı. Çünkü çirkindir dar vakitlerde kendimizi iyi hissettirecek ve aynı zamanda emek isteyecek şeyler yapmak; biz hep geniş zamanlar umarız. (Behçet Necatigil’e saygılarımızla) 36 yıldır, hadi 2 yaşında konuşmaya başladım desem 34 yıldır en iyi yaptığım şeylerden biri kendimi eleştirmek. Kendi adıma şunu söyleyebilirim ki son 10 yıldır bir şeylerden kaçmak için hep işime sığındım. “İşim var benim”, “Yetiştirmem gereken şeyler var.”, “Dur şunu halledeyim sonra yaparım.” vs…vs… Pek çok şeyden ve üretmekten kaçmak için benim kaçış rampam beyaz yakalı dünyam oldu. Çünkü ben o dünyanın bağımlısıyım bence! 😊 Hala istifa etmedim (ki etmeyi de düşünmüyorum) ama insanlık için küçük kendim için büyük bir adım attım. Bugün bu yazma meselesine de ...