Digging for Diamonds

Bugün annemin doğum günü ve yaklaşık 32 yıllık ömrümde ilk kez bir doğum gününde onun yanında değilim. Teşekkürler COVID-19... Annem kendisine yaraşır bir şekilde, çok şahsına münhasır bir tarihte dünyaya gelmiş: “27 Mayıs” Rahmetli anneanneciğimin pek kıymetli komşuları doğum günü sebebiyle adının “Hürriyet” olmasını teklif etmişler ve hatta teklif etmekle kalmayıp anneanneciğime baskı yapmışlar. Hadsizliğin zaman tanımazlığı... Anneannemin de benim gibi baskı altındayken basiret bağlanma huyu vardır. :))) Neyse ki dayım müdahale etmiş de adı Nilgün olmuş dünya güzelimin. Annem bir devlet memurunun çocuğu olduğu için Elazığ’da doğmuş. O muhteşem Türkçesi, sesi ve görüntüsü itibariyle hiçbir zaman inanmamışlar orada doğup büyüdüğüne. Kendimi bilmeye başladıktan sonra ben de inanmamıştım. :))  Annemle ilişkimizin ilk yılları biraz karmaşıktı. Onu anlayabiliyorum çünkü henüz çok gençti ve çok sorumluluğu vardı. Her anne gibi otorite kurması gerekiyordu. Hayatımın

Tenis maçlarına ne kadar ilginiz vardır bilemiyorum ama çok az, çok minik tenis konuşacağım. Niyetim teknikten ziyade tenis ve kültür ilişkisine aşırı minik bir şekilde değinmek. Yoksa bence bunun üzerine daha kapsamlı akademik çalışmalar yapılabilir ki belki de yapılmıştır. (Amerika kıtasını keşfettiğim söylenemez.) Hatta belki de saçmalıyorumdur. Sonuçta burası benim deneme tahtam. 🤷🏼‍♀️ Aslında günlük hayatımızdaki her aksiyon, içine doğduğumuz ve/ veya içinde bulunduğumuz kültürü adeta bir ayna gibi yansıtır. Tenis diğer sporlardan farklı olarak daha fazla efor sarfettiğin ve sadece kendinle olduğun bir spor. Futbol ya da basketbolda olduğu gibi koçundan her zaman destek alamazsın, kararlarını kendin vermek zorundasındır. Tüm bunları yaparken hem fiziksel hem de mental anlamda anda kalıp oyunu idare etmen gerekir. Bunları yaparken sana destek olacak kimse yoktur. Kampın hariç. :) Tabii sahada seninle değillerdir ama manevi olarak hep seninledirler. En azından öyle olmaları

Nerede okuduğumu hatırlamadığım bir alıntı ile başlamak istiyorum. “Yaşarken farkına varamadığımız ne çok şey var. Hayat yaşadığımız gibi değil. Onu tıpkı bir manzara gibi uzaklaşınca görmek ne acı.” Evet, çok acı gerçekten. Bizler gündelik telaşeler içerisinde, bitmeyen işlerimiz yüzünden oradan oraya sürüklenerek manzarayı fark edemeyen, hayatı kaçıran ve/ veya yaşadığını zanneden bir nesiliz.  Hepinizin bildiği üzere Mart ortasından bu yana birçoğumuz kendini eve kapattı. Manzaraya bakmak o zaman aklımıza geldi, en azından benim için. Hayatı nasıl yaşamak gerektiğini, kıymetini bilmediğimiz ne çok şey olduğunu, nasıl bir mahallede yaşadığımı gördüm. Hayatı “gönüllü karantina”ya girince farketmek de ayrı bir paradoks tabii. Neyse. :) Evde olduğum süreçten günümüze birtakım önemli günleri evde kutladım, kutlamaya da devam ediyorum ve edeceğim. Normal şartlar altında her beyaz yakalının yaptığı gibi önünden arkasından birleştirip tatile çıkacağım günler olan 23 Nisan, 1 Mayıs

Yüzyıllar önce bir çılgınlık yapıp blog açmaya karar vermiştim. Rüzgarı arkama almışçasına severek yazıyordum. Birden rüzgar ters esti, dengemi kaybettim ve “bir süre yere paralel gittikten sonra” düştüm. Haliyle yazılarımla birlikte infilak etmiş olduk. :)  Blogging mevzusunun artık bittiği günümüzde neden tekrar yazmaya karar verdim açıkçası ben de bilmiyorum. Bunun üzerine düşünmek de istemiyorum. Niyetim sanırım içimdekileri uzay boşluğuna atmak.  Tekrar hoş geldin. Tanıştığımıza memnun oldum. Sevgiler, Merve Giriş müziği için buradan buyrunuz 🙋🏼‍♀️🎶